#Blog 4
28 april 2018 vandaag eindelijk de 10 weken echo, wat heb ik hier naar uitgekeken. Met een glimlach stappen we de auto in. Ik voel mij super goed en zeg tegen mijn man dat ik wil gaan doorwerken tot 36 weken als ik mij fit genoeg blijf voelen, totaal onwetend over wat een zwangerschap met zich mee kan brengen. Tijdens de auto rit zitten we ontspannen, we lachen en maken grapjes.
We komen ruim op tijd aan en we mogen gelijk binnen komen. Ik ga liggen we zien hoe het embryo steeds meer op een baby gaat lijken. De echoscopist kijkt alles na en het ziet er allemaal goed uit. Poeh een last valt van mijn schouders, en ik merk dat ik steeds relaxter word en geniet dat er een klein mini mensje in mij groeit. De echoscopist kijkt voordat ze gaat afronden nog heel even verder en zegt ineens heee wacht even hoor…. Ik schrik en denk wat is er mis!!!!! Mijn lijf schiet meteen in de stress. De echoscopist zegt.... het lijkt wel of er nog een kindje zit. Ik schrik mij kapot en de tranen springen in mijn ogen, twee baby's in mijn buik? Nee dat kan niet! De echoscopist kan het niet goed zien en vraag of ik even wil gaan plassen zodat ze een inwendige echo kan doen. Ik loop met tranen over mijn wangen naar het toilet en door de spanning lukt het niet goed om te plassen en sta ik helemaal te trillen. Na wat moeite krijg ik dan eindelijk mijn blaas leeg en als ik klaar ben loop ik terug en ga ik liggen en kijk gespannen naar het scherm.
De echoscopist plaatst de echokop..... Ja hoor daar staan ze met zijn tweeën naast elkaar heen en weer te hupsen. Ik huil van de schrik en er gaan allerlei vragen door mijn hoofd. Hoe kan dit? Er zitten geen meerlingen bij ons in de familie, is het erfelijk? Hoe nu verder? Kunnen we wel twee baby's tegelijk verzorgen en opvoeden, krijgen ze dan wel beide genoeg aandacht... en nog veel meer gedachten. De echoscopisch geeft aan dat ze even verder moet kijken en geeft aan zo mijn vragen te beantwoorden. Ze kijkt serieus en geeft aan dat het waarschijnlijk een Monochoriale Monoamniotische Tweeling is (Mono- mono), ik roep wat voor tweeling!? de echoscopist geeft aan dat het een uiterst zeldzame tweeling vorm is en dat ze het 10 jaar geleden voor het eerst en voor het laatst in haar werk heeft meegemaakt. Het komt maar 1% voor onder meerling zwangerschappen en is zeer risicovol. Ze laat na de echo een plaatje zien en legt het een en ander uit. Ik schrik weer en moet dit echt even laten bezinken.
Nadat de procedure een beetje is uitgelegd lopen we met twee Woezel en Pip koffertjes de kamer uit, ik nog met een betraand gezicht. we lopen naar buiten en ik bel direct met twee vriendinnen, ze schrikken omdat ik nog erg emotioneel ben maar ik kan ze al snel geruststellen dat er niet een maar twee hartjes kloppen. Ze beginnen beide te lachen en vinden het helemaal geweldig. Nadat we een soort van zijn bijgekomen rijden we naar huis, ik ben nog geen stap binnen en word al gebeld door de verloskundige praktijk. We krijgen een doorverwijzing naar het AMC waar we zo spoedig mogelijk een afspraak moeten maken.
Het duizelt aan informatie en het voelt even alsof het over iemand anders gaat. Voor vanmiddag en vanavond staat er nog twee verjaardagen gepland en morgen gaan we op vakantie naar Marokko. We besluiten om wel naar de verjaardagen te gaan wellicht geeft het wat afleiding. In de avond besluiten we om naar mijn opa te gaan en mijn moeder om het nieuws te vertellen… helaas moet je dan ook direct de risico’s vertellen wat het moment toch minder leuk maakt. Ze reageerde erg blij en enthousiast maar uitte ook direct hun zorgen, wat natuurlijk ook logisch is als je zulk nieuws brengt.
De volgende dag gaan we op vakantie naar Marokko (Marrakesh). Voordat we gebracht worden brengen we eerst onze kat (Broly) naar mijn schoonouders. We nemen 1 van de Woezel en pip koffertjes mee die we gekregen hadden bij het echocentrum, aan de binnenkant hebben we de echo geplakt. Bij het openen van het koffertje reageerde ze echt mega leuk… Mijn man zegt hoe vind je het om straks van 2 naar 4 kleinkinderen te gaan? Mijn schoonmoeder krijgt even een lichte kortsluiting en reageert echt hilarisch.
Na de schrik nog even koffie gedronken en rond 13.00 worden we naar Schiphol gebracht.
De hele week in Marokko even alles laten bezinken. Via google die de hele vakantie mijn beste vriend is geweest probeer ik zo veel mogelijk informatie in te winnen. Ik kom een folder tegen van het ziekenhuis in Leuven waar alles van A tot Z staat beschreven. Dit gaat beslist geen zorgeloze zwangerschap worden… wat een risico’s. We gaan maar even van het beste uit en proberen maar even van het zonnige weer te genieten en er lekker op uit te gaan om onze gedachte even te verzetten.
Na thuiskomst van toch wel een wat gekke vakantie liggen er wat brieven van het AMC op de mat. Vrijdag 11 mei 2018 staan de eerste afspraken op de planning, eerst een echo en daarna een gesprek met de gynaecoloog. Ik ben gespannen en de tijd gaat voor mijn gevoel veel te langzaam.
Reactie plaatsen
Reacties