Re- integratie

Maart 2019, weer aan het werk.....
Na 7 maanden thuis te hebben gezeten is het weer zo ver… ik ga weer aan het werk. Het voelt heel raar om weer te zeggen dat ik maandag naar mijn werk moet. Aan de ene kant ben ik er klaar voor om weer de stap te maken naar het ‘normale’ leven, en aan de andere kant voelt het heel onzeker. Als ik na ga denken wat voor werkzaamheden ik deed popt er naast gesprekken voeren weinig op, dit zal in de loop van de tijd wel weer naar boven komen hoop ik. De afgelopen weken ben ik op eigen initiatief wekelijks koffie gaan drinken op de afdeling om weer een beetje te wennen aan de collega’s maar ook om mijn verhaal te kunnen doen! Dit liep meestal weer uit op een compleet tranendal en mijn collega’s deden gezellig mee. Ik merk dat het steeds minder moeite kost om weer naar het werk gaan en de collega’s onder ogen te komen.

Mijn eerste week
Het moment is aangekomen, ik word al ruim voor de wekker wakker, het voelt een beetje alsof ik een nieuwe baan heb en ik bang ben om op mijn eerste werkdag te laat te komen. Ik sta op en maak mij klaar voor de dag. Ik begin de eerste 3 weken met 2 uur per dag op maandag, dinsdag en donderdag.
Het voelt gek als ik op de fiets stap en mijn oh zo vertrouwde route fiets. Ik kom aan en word door alle collega’s hartelijk ontvangen met een knuffel. Deze week bestaat vooral uit praatjes maken, koffie drinken en een start maken met mijn ontplofte mailbox.
Ik merk dat het mij ontzettend veel energie kost om weer zoveel mensen om mij heen te hebben en weer op het werk te zijn. na 2 uur ben ik dan ook blij als ik weer naar huis mag. Als ik thuis kom maak ik een boterham en een verse kop tomaten soep. Ik voel mij compleet leeggezogen en kan niet eens volgen wat er op tv gebeurd. Ik zet de tv uit en ga naar boven om nog even op bed te liggen, ik besluit geen wekker te zetten maar gewoon mijn lijf de rust te geven waar het om vraagt. 3 uur later schrik ik wakker uit een diepe slaap omdat de deurbel gaat, ik kijk uit het raam en zie dat het scholieren zijn (waarschijnlijk met een schoolopdracht) ik besluit niet open te doen en in bed nog heel even te relaxen. Na een half uur voel ik mij weer opgeladen en fit.
Dinsdag en donderdag verlopen zo goed als hetzelfde en ik ben blij als het weekend is zodat ik een paar dagen kan uitrusten. Ik hoop dat ik mijn energie snel weer terug ga krijgen

April 2019
De eerste paar weken werk vond ik vrij heftig, iedereen die vraagt hoe het met je gaat, continu veel mensen om je heen, de schouderklopjes en de blikken die je krijgt. Eigenlijk word ik nu elke dag herinnert aan hetgeen wat er gebeurd is. Ik moet mijn weg hier weer in zien te vinden. Door de drukte raak ik snel overprikkeld en dat resulteerde 2 maal tot een tranendal op het werk. Ik schaam mij dat ik moet huilen op het werk en krijg dan het gevoel dat ik mij moet verantwoorden naar mensen die dan een opmerking maken… achhh meis het gaat nog helemaal niet zo lekker he met je?
Terwijl ik denk…. Het gaat juist de goede kant op! Ik heb alleen even een verdrietig moment omdat JULLIE mij nu elke dag herinneren aan het geen wat er is gebeurd. En ja ik ga door met mijn leven maar dat maakt niet dat ik na 8 maanden nog steeds af en toe een verdrietig moment heb. De emoties maken ook dat ik heel snel moe ben. Ik ga na werk nog steeds regelmatig even op bed liggen omdat ik dat echt nodig heb om de dag door te komen.

Ik merk dat ik steeds meer mijn draai vind en ik ook weer normale gesprekken kan hebben met collega’s i.p.v. iedere keer de vraag aan te moeten horen hoe het nu gaat. Het is super lief dat iedereen zo begaan en betrokken is, maar als je wekelijks 10 tallen mensen hebt die vragen hoe gaat het met je? Dan wordt je daar af en toe wel een beetje moe van.
Ik merk persoonlijk ook dat het beter gaat. Ik voel mij fitter en sterker en ook hoef ik niet meer elke dag na het werk op bed te gaan liggen omdat ik uitgeput ben. Ik merk dat ik gedurende de dag ook gewoon steeds fitter ben. Ik werk nu de zelfde dagen maar dan 4 uur per dag.
Ik heb voor het eerst weer bij een klantgesprek bijgezeten. Voordat we het gesprek ingingen dacht ik… wat voor gesprekken doen we ook al weer. Het was even helemaal weg en kon mij niet eens meer bedenken wat voor informatie we de klanten geven. Het voelt even of ik alles weer opnieuw moet leren ofzo.
Mijn college begint het gesprek, en ineens weet ik het allemaal weer. Het heeft denk ik in het achterste kamertje van mijn hersenpan verstopt gezeten. Ik heb zelfs al even wat interactie met de klant en het voelt gewoon goed. Wel merk ik dat 2 gesprekken achter elkaar wel erg intensief is en ben dan ook in 1`klap helemaal uitgeput. Gelukkig merk ik wel dat ik na een paar uur weer wat energie begin te krijgen.
1 klant vroeg toen mijn collega even weg liep om wat te pakken of ik stagiaire was. Inwendig moest ik heel hard lachen. Ik heb er maar een verhaal van gemaakt dat we in het kader van kwaliteit en processen verbeteringen bij elkaars gesprekken bij zitten om te kijken of we wel de zelfde informatie geven en op de zelfde manier werken.

Mei 2019
De maand Mei is altijd een heerlijke maand, vaak begint het mooie weer en de maand heeft lekker wat gebroken weken. Ook ga ik Lekker op vakantie met 2 vriendinnen en daarna is het hemelvaart nog tussen door. Heerlijk vind ik deze maand al die korte weken. De re- integratie gaat goed en mijn uren worden langzaam opgebouwd en ik doe mijn eigen werkzaamheden weer, wat ik heel erg fijn vind, en wat mij ook weer energie geeft. Ik voel mij goed en kan de uren en het werk goed aan.

Juni 2019
Ik voel mij steeds beter en de uren opbouw gaat goed. Ik zorg dat ik zelf de regie houd in mijn re- integratie om terugval te voorkomen. Ik geef bij de UWV arts en de bedrijfsarts goed aan hoe het met mij gaat en hoe ik de uren weer wil opbouwen. ik heb wel geleerd in dit hele proces dat niemand voor jou kan bepalen wat goed is omdat alleen jij voelt wat je aan kunt. Tot nu toe gaat de bedrijfsarts mee in mijn plan en dat geeft vertrouwens en zorgt dat ik rustig mijn uren kan gaan uitbreiden.

Juli 2019
Nog een paar weken en dan werk ik weer 100% het gaat steeds beter en heb al mijn oude werkzaamheden weer opgepakt. Wel merk ik dat ik mij nog erg kwetsbaar voel. 21 juli 2019 is het precies een jaar geleden dat wij onze dochters Isa & Zoe zijn verloren. ik en mijn man hebben daarom besloten om die week lekker op vakantie te gaan naar Kreta. Het is misschien een beetje wegloop gedrag maar het is even fijn ook na de opbouw van mijn re-integratie om er even uit te gaan zodat ik mij weer lekker op kan laden.

Augustus 2019

De vakantie heeft mij enorm goed gedaan! De dag is aangebroken 12 augustus 2019…. Vanaf vandaag werk ik weer 100% de tijd is voorbij gevlogen, we zijn nu alweer ruim een jaar verder. Een jaar waar mijn leven totaal op zijn kop heeft gestaan en het nooit meer zal worden hoe het ooit is geweest. Het gaat gelukkig een stuk beter maar de pijn zal altijd blijven. Gelukkig is er als alles goed gaat weer een lichtpuntje in ons leven, vandaag ben ik precies 20 weken zwanger.